Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

Το κλάμα ενός παιδόυ

Είμαι 25 χρονών και για άλλη μια φορά ξυπνάω
μούσκεμα και με δάκρυα στα μάτια
Αυτή η νύχτα είναι μεγάλη...
Για άλλη μια φορά θα περιμένω
να ξημερώσει και μετά θα κοιμηθώ...
Όταν σ’ αγκαλιάζει ο ήλιος οι φόβοι μαλακώνουν
σου ζεσταίνει την ψυχή και γυαλίζει ότι σε πονάει...
Τα βλέπεις τα πράγματα πιο υποφερτά , λιγότερο μίζερα...
Και εγώ έχω να θυμάμαι πολλά τέτοια πράγματα...

Θυμάμαι που ήμουν παιδί...
Κάθε μέρα το θυμάμαι
Δεν έχω όμορφες αναμνήσεις
Συχνά σκέφτομαι πως έζησα
και κλαίω από λύπη για μένα...
Το μικρό το ανυπεράσπιστο πλάσμα...
Σκέφτομαι τον πατέρα μου, την μητέρα μου, το παρελθόν μου...
Θυμάμαι εκείνος κουρασμένος μου ζήταγε να τον τρίψω
Και επίσης κάθε φορά που το έκανα ήταν λες
και τα χέρια μου κατασπάραζαν το δέρμα του
Σκεφτόμουν πως θα ήταν η ζωή μας χωρίς αυτόν...
Και όμως κύριοι αγαπάω τον πατέρα μου
Αναρωτιέμαι και γώ για μένα
Μια καρδία γεμάτη μισός απ΄ αγάπη.
Μόνο έτσι μπορώ να χαρακτηρήσω τη σχέση μας...

Με την μητέρα μου δεν θύμωνα
Μέχρι πρόσφατα...
Τώρα της θυμώνω και εκείνης...
Δεν μπορώ να βιώσω αρνητικά συναισθήματα όμως...
Όλα της τα συγχωρώ
Με αγάπησε σαν πλάσμα...
Πως αγαπάει μια μάνα το παιδί της
και επιτρέπει στον άντρα της
να σηκώνει χέρι πάνω του
έτσι μ΄αγάπησε...
εσείς δεν ξέρετε τέτοια αγάπη?
Λάθος κάνετε..
Γυριστέ και κοιτάξτε τα παιδιά σας
Κάθε μέρα τα κακοποιείτε
με τις επιλογές σας με της κινήσεις σας με όλο σας το είναι...
Και όμως τα αγαπάτε ...
Με κάθε ρανίδα αίματος που ρέει εντό σας τα αγαπάτε
επισφραγίζεται με την ουσία σας την ευτυχία τους...
Έτσι και μένα μ΄ αγαπάει η μητέρα μου...
και εγώ κάθε επιλογή της, την συχωρώ...

Τώρα πλέον που είμαι 25 χρονών μπορώ
και κοιτάω έναν άντρα και μια γυναίκα να τσακώνονται...
Σαν ήμουν μωρό και έβλεπα τον πατέρα μου να την δέρνει, δεν έμπαινα ανάμεσα τους
Ο κόσμος για μένα έτσι λειτουργούσε
Άλλα σαν ήμουν παιδί και έβλεπα τη βαρύτητα της κακοποίησης
Βαθιά μέσα μου φώλιασε η εικόνα της μητέρας μου νεκρής
Και έτσι και εγώ κάθε φορά έμπαινα ανάμεσα τους
και ευχαριστιώμουν που με έδερνε
Έδερνε εμένα και όχι τον απόλυτο εαυτό μου
Εγώ θα πέθαινα πρώτη και όχι ο αέρας που ανασαίνω
Και καθώς μεγάλωνα πάλι την έσωζα γιατί ήθελα να πονάει
εκείνη όσο λιγότερο γίνεται...
Χαιρόμουν που τις έτρωγα εγώ και όχι η μητέρα μου
Την αγαπούσα και ήθελα να τη σώσω.
Να την σώσω είπα?
Από τι να την σώσω
από τα χαστούκια, τις προσβολές το θάνατο?
ή απο τις επιλογές της...


Το ξέρω πως τώρα έχετε αγανακτήσει με τη στάση της και την κρίνετε αυστηρά
Αφήστε εμένα για μία τέτοια κρίση
Και γυρίστε και κοιτάξτε τα παιδιά σας
Πόσες φορές τα προσέβαλε ο άντρα σας και εσείς δεν πήρατε θέση
Πόσες φορές τα διώξατε γιατί δεν είχατε διάθεση
πόσες φορές τους είπατε ψέματα
Δεν είναι το ίδιο?
Ρωτήστε τα ιδία τότε και θα πάρετε την πιο εγκυρη απάντηση
Εμένα η μητέρα μου δεν με ρώτησε ευθέως
Όμως εγώ πάντα χαμογελούσα
δεν ήθελα να την στεναχωρώ
Και μην ρωτήσετε γιατί..
Απλά ήταν η μητέρα μου
Είναι η μητέρα μου και την αγαπώ


Ακόμη όμως δεν μπορώ να κοιμηθώ
και λέω να κάνω μια βόλτα στο σπίτι
Να δώ τηλεόραση ή να διαβάσω ένα βιβλίο στις 3 το πρωί...
Περνώ από το διάδρομο για να πάω στην κουζίνα, διψάω
Διψάω για ηρεμία για αγαλλίαση
Είμαι 25 χρονών
και είμαι ακόμα ένα μικρό και ανυπεράσπιστο παιδί
που όλο κλαίει και λυπάται τον εαυτό του...
Από τον διάδρομό μέχρι την κουζίνα μεσολαβούν 10 βήματα
Κάθε μέρα τα μετράω
συνέχεια μετράω
δεν αφήνω πότε τον εγκέφαλο μου χωρίς σκέψεις
Είμαι στο τρίτο βήμα και τα πόδια μου αγκυλώθηκαν...
το βλέμμα μου στράφηκε στον μεγάλο ξύλινο καθρέπτη του διαδρόμου...
Μεγάλος, ξύλινος με βαθιές χαρακές και μυρωδιά από το παρελθόν
Σ’ αυτόν τον καθρεφτη όλοι βλέπουν
μια γοητευτική γυναίκα 25 χρονών
Και όμως εγώ βλέπω ένα μικρό και ανυπεράσπιστο παιδί
Κλείνω τα μάτια
βαρέθηκα να βλέπω τόσα χρόνια το ίδιο πράγμα
Ένα μικρό και ανυπεράσπιστο παιδί
Θυμώνω μαζί μου, ποτέ θα μεγαλώσω?
Πότε ο καθρεφτης θα αλλάξει είδωλο
Ανοίγω τα μάτια μου... και πάλι ένα μικρό και ανυπεράσπιστο παιδί βλέπω
Ένα μικρό και ανυπερασπιστό παιδί
δέσμιο του παρελθόντος...
Αυτός φταίει ψελλίζω
Αυτός που είναι όπως είναι...
Μα τον αγαπώ μου φωνάζει μια κραυγή από μέσα μου...
Κλαίω...
Κλαίω...
Κλαίω..
Είμαι ένα μικρό και ανυπεράσπιστό παιδί...
Κλαίω κλαίω με σπαραγμό
Τα γόνατα μου λυγίζουν το σώμα μου πέφτει στο πάτωμα..
Και γω εξακολουθώ να κλαίω
Όχι γιατί είμαι ένα μικρό και ανυπεράσπιστο παιδί
άλλα γιατί είμαι μια γυναίκα προσηλωμένη
στις αναμνήσεις ενός παιδιού
Κλαίω για την γυναίκα που πνίγω μέσα μου
και την πνίγω κάθε μέρα
Τη σκοτώνω αργά και βασανιστικά κάθε μέρα,
την κακοποιώ ανελέητα κάθε μέρα
δεν την αφήνω να αναρριχηθεί
της κόβω το κοτσάνι της κάθε μέρα
Θεέ μου είμαι χειρότερη από εκείνον...
Γιατί ότι και αν μου έκανε εκείνον τον αγαπώ εμένα όμως όχι
Με κακοποιώ και με μισώ...

Βρίσκω το κουράγιο μέσα από τους λυγμούς μου
να σηκωθώ και να ξαναδώ το είδωλο μου στον καθρέπτη...
Προς μεγάλη μου έκπληξη βλέπω μια γυναίκα 25 χρονών
Μίζερη γυναίκα 25 χρονών
Τα γόνατα μου λυγίζουν και πάλι
Τώρα κλαίω χωρίς λυγμούς απλά κοιτάζω το ταβάνι
και τα δάκρυα τρέχουν αβίαστα
Τώρα που με είδα και ναι είμαι γυναίκα 25 χρόνων
Τώρα που κατάφερα να δω επιτέλους ότι βλέπουν όλοι οι άλλοι
γιατί κλαίω και τώρα???
Πότε πια θα σταματήσω
Γιατί κλαίω γιατί γιατί????
μα για τι άλλο για τα 25 χρόνια που έζησα όπως τα έζησα...
Μέσα στην μιζέρια που την απεχθάνομαι
Μέσα στους φόβους
Μέσα στο μισός και την ουτοπία που έφτιαχνα για να είμαι ευτυχισμένη

Είμαι 25 χρόνων..δεν ξέρω πως έφτασα ως εδώ..
Ούτε ξέρω τι έχασα ως εδώ...
Ένα μόνο γνωρίζω και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς
πάρα να το παραδεχτώ...
Βγαίνει από μέσα μου σαν καυγά ..
σαν πλημμύρα ...
σαν ηφαίστειο που εκρύγνειτε....

Σηκώνομαι από το πάτωμα για μια ακόμη φορά και με κοιτάζω
Είμαι εγώ..μια γυναίκα 25 χρονών που κλαίει για το τότε το τώρα..
Μια γυναίκα που δεν έχει άλλα δάκρυα να χύσει και που έχει μια και μόνο θέληση
Να διαγράψει κάθε στιγμή κάθε λεπτό πόνου
Και να μην αφήσει καμια νύχτα χωρίς να κοιμηθεί
Να σταματήσει να μετράει τα βήματα...
να σταματήσει να γεμίζει την καρδία της με μίσος
Τα χέρια της να μην κατασπαράζουν κανενός το δέρμα...
Επιθυμώ να θάψω αυτόν τον κόσμο που ήξερα
Και για αυτό το λόγω παίρνω ένα τσουβάλι και ξεκινάω να βάζω μέσα κάθε συναίσθημα κάθε πικρά κάθε καημό...
πετάω το τσουβάλι στο ποτάμι..
Είναι ένα βάρος που κουβαλούσα για 25 χρόνια
Πνίγω το μικρό και ανυπεράσπιστο παιδί και καλωσορίζω μια γυναίκα 25 χρονών
Πέφτω στο πάτωμα για άλλη μια φορά και κοιμάμαι βαθιά

Ξημέρωσε και σηκώθηκα
Ήταν 6 ώρες ανέμελου ύπνου...ή και κάμποσα χρόνια
Τώρα βλέπω πια στον καθρέφτη το ειδωλό μου
Είμαι μια γυναίκα 25 χρονών και σήμερα έχω γενέθλια
Έκανα το ωραιότερο δώρο στον εαυτό μου...
Σ΄αγαπώ μπαμπά
Μ΄ αγάπησα...


~Φαίη Σουρή~

f.i.souri2014@gmail.com
εκφράσου ψυχή μου  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου