Θυμάμαι την πρώτη φορά που σ΄ ακούμπησα στο στήθος μου,

να βυζάξεις.

το άγχος μου ήταν απερίγραπτο...δεν ήξερα πως,

δεν ήξερα τίποτα,

έτρεμα από άγχος...

κι εσύ...εσύ μια σταλιά ανθρωπάκι

γεμάτο δύναμη και τόλμη το άρπαξες

και έτρωγες λες και ήξερες.

Δάκρυσα, ανακουφίστηκα

εσύ με έμαθες,

εσύ με έκανες μάνα

εσύ με καθοδήγησες,

μαζί πορευόμασταν....

ήταν από τις πιο ιερές στιγμές της ζωής μου...

είσαι η ζωή μου...

~Ισμήνη Σουρή~

f.i.souri2014@gmail.com
εκφράσου ψυχή μου