Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

Αγαπημένε μου ,
            ξέρω αυτό το γράμμα δεν θα φτάσει ποτέ στον παραλήπτη του. Πότε δεν θα μάθεις πως νιώθω και τι ήμουν διατεθειμένη να κάνω για σένα... Θέλω όμως να τα πω, κριμένη πίσω στην ανωνυμία μου δεν έχω να χάσω ή να κερδίσω κάτι...  είναι ώμος τα συναισθήματα μου τόσο βαριά που αν δεν τα βγάλω από μέσα μου θα με λιώσουν...Απόψε θέλω να πετάξω αυτό το φορτίο από πάνω μου, για αυτό σου γράφω. Και ξέρω ακόμη και αν το διαβάσεις δεν θα τρέξει ο νους σου σε μένα γιατί δεν με έμαθες ποτέ... ποτέ δεν έκανες τον κόπο να δεις ποια είμαι...μόνο εσύ... πάντα εσύ...
            Ξέρω πως αν σου μίλαγα τα λόγια μου θα σ’ αγκάλιαζαν και δεν θα υπήρχε άλλη κατάληξη πέραν από αυτή που επιθυμώ πιο πολύ... δεν το θέλω όμως έτσι...δεν το νιώθω έτσι μαζί σου.
            Πάντα στον περίγυρό σου μιλάς για αγάπη για τέχνη και φτάνεις τα πράγματα ένα βήμα πιο πέρα από το φαίνεστε...Συγγνώμη που θα στο πω, οι επιλογές σου άλλα δείχνουν. Κρίνεις και δεν δέχεσαι κριτική, νομίζεις πως εγώ δεν έχω φωνή...λάθος νομίζεις. Έχω αξιοπρέπεια και πάνω απ’ όλα αγάπη και κατανόηση για τον συνάνθρωπο μου. Μια άσχημη πράξη δεν φανερώνει και μια άσχημη ψυχή. Αντιθέτως φανερώνει μια πονεμένη ψυχή. Ποιος μπορεί να ζήσει με την ιδέα ότι είναι κακός...Εγώ όχι , γιατί λοιπόν κι οι άλλοι. Βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Είναι αυτό που κάποιος το διατυμπανίζει ενώ πράττει αλλά και κάποιος το νιώθει και δεν λέει κουβέντα, γιατί δεν το έχει ανάγκη.
            Ας έρθουμε όμως σε μας. Ξέρεις που σε βρίσκω... σε όλα αυτά τα πράγματα που σ’αρέσουν και μου αρέσουν και μένα. Σε εκείνες τις ιδέες,τις δραστηριότητες,τα θέλω που δεν έχω κανέναν φίλο κανέναν συνοδοιπόρο να τα πραγματοποιήσω και που αν.. αν... ήμασταν ολοκληρωτικά  μαζί θα τα έκανα με σένα. Άλλα έλα που εσύ δεν ξέρεις τίποτε για μένα. Θαυμάζεις το τόσο δα μικρό και δεν μπορείς να δεις που έχω φτάσει... Ίσως και να είμαι ένα βήμα παραπέρα σου, μα σκύβω τα μάτια μου και σε κοιτάζω γιατί δεν θεωρώ τα μικρά ένα τίποτε... τα λατρεύω... γιατί είναι η αρχή για κάτι πιο μεγάλο. Αχ! Αγαπημένε μου ..........
            Επίσης σε βρίσκω σ’ αυτές τις κουβέντες που αφήνεις και σου ξεφεύγουν για τη ζωή σου και κρύβουν πόνο. Το ξέρω ότι πονάς, εσύ δεν ξέρεις πως εγώ πονάω μαζί σου. Σε κάθε σου κουβέντα παλεύω να μάθω πράγματα για σένα κρατάω τις πληροφορίες και τις σκέφτομαι, αναλύω τις λέξεις σου, τη ματιά σου,τον τόνο της φωνής σου. Ξυπνάω και κοιμάμαι με τη σκέψη σου, και στ’ αλήθεια δεν το θέλω να όμως που μου συμβαίνει και είναι μεγαλύτερο από μένα. Είναι η μοίρα μου, το κάρμα μου το πεπρωμένο μου...παντού εσύ.
            Σκέφτομαι πολλές φορές τι άλλο με έφερε κοντά σου. Μόνο ένα μου έρχεται στο μυαλό είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό, μόνο που εγώ το ξέρω ενώ εσύ δεν με έμαθες ποτέ. Μου αρέσει ο τρόπος που εκφράζεις το θυμό σου ενώ εσύ προσπαθείς να τον προβάλεις.  Χάνομαι στην τρυφερότητα σου. Βλέπω τον εαυτό μου όταν με φιλάς στο μέτωπο,όταν προσπαθείς να με αγκαλιάσεις,όταν τυχαία μένει το χέρι σου πάνω μου. Έτσι τρυφερή είμαι και εγώ... τρυφερή με τους φίλους μου την οικογένεια μου, τρυφερή με τις σχέσεις μου. Άλλα εσύ δεν το ξέρεις γιατί δεν με έμαθες ποτέ.
 Μου αρέσει η εικόνα που έχεις για μένα αυτή της εύθραυστης  και της ρομαντικής, ναι είμαι, αλλά δεν είμαι μόνο αυτά. Μου αρέσει όταν  αναπαριστάνεις τις εκφράσεις μου. Αγαπημένε μου να ξέρες πόσες γκριμάτσες κάνω. Όταν είμαι στο αυτοκίνητο αγχώνομαι, στη θάλασσα μου αρέσει να κολυμπάω και να σκέφτομαι, διαλέγω πάντα μια θέση διπλά στο παράθυρο, ο καφές μου πάντα είναι σκέτος και η ώρα του ύπνου μου σταθερή. Άλλα εσύ δεν τα ξέρεις και ποτέ σου δεν θα τα μάθεις.
            Τελειώνω το γράμμα μου αυτό, όσο συναισθήματα και αν νιώθω η μόνη λύτρωση που βρίσκω , το μόνο φως στο τούνελ είναι η απομάκρυνση μου από σένα. Να πάψω να τροφοδοτώ την ελπίδα μου την σκέψη πως κάποια στιγμή θα με μάθεις. Βασανίζομαι... η μόνη λύτρωση είναι ο αποχωρισμός. Συγγνώμη που στο λέω, ξέρω εσύ θα δυσκολευτείς περισσότερο από μένα για σένα η σχέση μας δεν ήταν καθόλου μαρτύριο ήταν πάντα μια βόλτα στο λούνα παρκ, μαζί μου αισθάνεσαι σημαντικός και κυρίως μοναδικός. Συγγνώμη που επιθυμώ αυτόν τον χωρισμό, μα έφτασα στον πάτο πια και πρέπει να βρω ξανά τον εαυτό μου. Μην μου ζητάς να σου στέλνω μηνύματα, μην το κάνεις δεν έχω να πω τίποτε άλλο. Αν το διαβάσεις ποτέ θα ξέρεις πόσο υπέφερα, έλα όμως που ο νους σου δεν θα πάει ποτέ σε μένα, γιατί δεν με έμαθες ποτέ.


 ~Φαίη Σουρή~
f.i.souri2014@gmail.com
εκφράσου ψυχή μου  




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου