Αφιερωμένο...

Αφιερωμένο...

Σε είδα ξανά και όσο σε βλέπω παρατηρώ ότι αλλάζεις.

Αντάλλαξες τη χαρά με μια χούφτα σιγουριά? Το γέλιο με σταγόνες αναμνήσεων του παρελθόντος.Τον αυθορμητισμό με μέτριες αντιδράσεις στο όριο που σου επιτρέπεται.

Πάνω που είχες βρει τον εαυτό σου,τα μάτια σου θλιμμένα κ πάλι.

Κρεμμασμένος σε ψευδαισθήσεις και φαντάσματα.

Σου φταίνε όλοι και όλα γιατί νιώθεις να πνίγεσαι.

Λογικό αφού ξέχασες τι θέλεις και ποιός είσαι.

Κολυμπάς σε θολά και ρηχά νερά.

Καταπιέζεσαι το βλέπω.

Μα μόνος σου κάνεις τις επιλογές.

Μας διώχνεις όλους από κοντά σου και κρύβεσαι στην άχαρη σπηλιά σου παρέα με τη Μέδουσα.

Σα δεμένο σκυλί που  γυρνάει γύρω γύρω από πάσσαλο.

Και ήρθε η ώρα φίλε μου να ξυπνήσεις.

Αφιερωμένο μάτια μου σε σένα και την ΧΑΜΕΝΗ διορατικότητα σου και ανεμελιά σου.

~Ελπίδα Δημητρίου~