Την ανάγκη του ανθρώπου να πονά, ποιός θέλει τελικά να τη χωνέψει.
Σαν ασπίδα μπαίνει πάντα η καρδιά το μοιραίο τέλος μη μπορώντας να αντέξει.
Επαινώντας πάντα το μυαλό, στριμωγμένες αναμνήσεις στης Πανδώρας το κουτί, γενναίος όποιος μπορεί να το ανοίξει...
Πικραμένος όποιος ζει συμβατικά, των εσχάτων των καιρών μας είναι η αλήθεια.
Άγγελος κάθεται ψηλά, αδυνατώντας τα φτερά του να χτυπήσει.
Ζαλισμένη η νεράιδα απο χαρά το θάνατο έχει τόσο αγαπήσει.
Όπως καιρό έχει καταλάβει πια, η ευτυχία ένα χαμόγελο έχει ήδη σχηματίσει.
~Ελπίδα Δημητρίου~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου