Έχει ο άνθρωπος την ανάγκη να κρυφτεί,
μια σπρωξιά στο Χάρο να δώσει ,
στον πάτο του πηγαδιού να χαθεί για να μπορέσει να ξανανιώσει.
Το νόημα έχει παντελώς χαθεί,
φωτογραφικό άλμπουμ η ζωή μας. Όπως φυσάει ο άνεμος μας παίρνει,
περνάει ο χρόνος σκληρός και φεύγει.
Είναι η ελπίδα ξυράφι που πονάει, όποιος αντέξει στα χέρια την κρατάει.
Το πνεύμα ανάστημα
σηκώνει,
σύριζα τα πόδια του έχουν κοπεί
μα αυτό επιμένει.
Τι και αν η αγάπη για τα πάντα έχει χαθεί,
τη σημαντικότητά της κανείς δεν καταλαβαίνει.
Θα σε κάνουν να νιώσεις τα λεφτά;
Τα κενά σου θαρρείς πως θα γεμίσεις;
Οτι έχω απλόχερα στο δίνω
την απόγνωση έτσι θα γνωρίσεις.
Δώσε αξία σε οτι αγνοείς,
την αγάπη για να αγγίξεις.
Μάτια που ερμητικά είναι κλειστά βρες κλειδί να τα ανοίξεις.
~Ελπιδα Δημητριου~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου