Μόνο ως ένα μικρό θάνατο μπορώ να το αντιληφθώ, βρίσκομαι σε μια πλήρη ακινησία,αν γίνεται και μπορούσα ούτε τα βλέφαρα μου δε θα ήθελα να κουνήσω...γ' αυτό κ ας μην έχω ύπνο,επιμένω τα μάτια μου να έχω κλειστά. Δυσφορώ,δεν μου αρέσει,δε μπορώ να το παλέψω...μούδιασμα έχει επέλθει σε όλες μου τις αισθήσεις. Ανατρέχω στη μνήμη μου,ζητώ βοήθεια από μια εικόνα να πάρω κίνητρο,τίποτα... Ο εγκέφαλος μου δεν ανταποκρίνεται, ακινησία πλήρη... για ώρες,ούτε και μπορώ να τις μετρήσω. Ένα απαλό αεράκι φυσάει, για λίγο σα να κινούμαι μαζί του, για λίγο σα να ταρακουνάει αυτή τη θλίψη που έχει έρθει και έχει καθίσει πάνω μου...τίποτα ξανά...πλήρη ακινησία ...η απουσία σου,απουσία μου στο παρόν, βουβή βουή θανάτου, παραδίνομαι σ'αυτο, καμία αντίσταση, βυθίζομαι ολότελα σε μια παγωμένη θλίψη. Παραδίνομαι στη νύχτα. Κρύβω στο πέπλο της το μικρό μου θάνατο. Αναθέτω τις ελπίδες μου στις πρώτες ηλιαχτίδες του θεού Ήλιου, με αγωνία περιμένω να δω να λιώνει την παγωμένη μου θλίψη, να φωτίσει το Νου μου και να δώσει ξανά φλόγα σε ότι ονομάζουμε ψυχή και μας δίνει ζωή, η απουσία σου,απουσία μου στο παρόν...βουβή βουή θανάτου, βουλιάζω σ' αυτό μη έχοντας δύναμη να αντισταθώ, όχι ούτε εσύ μπορείς πια να διώξεις αυτή τη θλίψη. Εναποθέτω τις ελπίδες μου στο θεό Ήλιο. Στο ξημέρωμα της καινούργιας μέρας,που εσύ θα είσαι απών και εγώ θα στέκομαι δυνατή στο δικό μου παρών. Και γι' αυτό όλο και βουλιάζω και δεν ανησυχώ. Μήτε και βιάζομαι.
~Αγκνες Κ.~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου