Ήρθες αποδημητικό μου πουλί.
Ταξιδιάρα μου ψυχή.
Και ξύπνησες το θεριό μέσα μου που με έρωτα και στοργή θρέφεται.
Νόμιζα νεκρό πως ήταν μα με μια πνοή σου τα μάτια του αργά άνοιξε.
Φοβισμένο σαν και έσενα είναι και ας το λέω θεριό.
Μα στα πουλιά τα λέφτερα και χρυσά κλουβιά να τους δώσεις τα αρνιούνται.
Μα το θεριό δεν θελει να σε φυλακίσει , να σου δείξει θέλει πως δεν χρειάζεται να φεύγεις πάντα.
Έφυγες , τριγύρισες , είδες , έμαθες.
Μπορείς να νικήσεις τους εφιάλτες σου χωρίς να έχεις φτερά μήτε πόδια βαριά.
Την ευτυχία σου την φτιάχνεις όπου και να είσαι , δεν έχει σημασία το που.
Αναμένω να δω λοιπόν οι εφιάλτες σου ταξιδιάρα μου ψυχή είναι πιο σημαντικοί απο την ευτυχία σου;
Εγώ είμαι εδώ και σου χαμογελώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου και το χέρι μου σου απλώνω , δεν είσαι μόνος . Είμαι εδω...
~Ελπιδα Δημητριου~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου