Πώς μαρμάρωσαν μέσα μας οι φωνές...
Πώς κλείσανε με μιας τα φώτα στο ταβάνι
πώς γελάστηκαν έτσι τα όνειρα;
πρέπει να ξυπνήσω από το λήθαργο τον επωνομαζόμενο ως θάνατο...
Έναν τρόπο ξέρω μόνο
να αφήσω τη σιωπή να ουρλιάζει την αλήθεια της
και ύστερα οι ρωγμές από το κορμί μου να διασπάσουν κάθε φορεμένη πανοπλία... Γυμνή θέλω να αντικρίσω τον ήλιο να κάψει κάθε σκοτεινό μου σημείο...και τότε ναι τα όνειρα δεν γελάστηκαν πάρα μονάχα γελώ εγώ μαζί τους...
~Φαίη Σουρή~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου