Κυριακή 5 Ιουνίου 2016

Άραγε...

Η γενιά μου είναι η γενιά των μηχανών... μηχανικά οι άνθρωποι εκτελούν τις λειτουργίες τους. Μονίμως βιάζονται... άραγε που πάνε αυτοί που βιάζονται... άραγε βολεύει κάποιον, κάποιους η τόση βιασύνη; Άραγε κάποιοι κλέβουν τις στιγμές μας; Άραγε τι είναι ευτυχία... τι είναι ζωή... Ποιός άραγε τολμάει να σκεφτεί... Αχ! να σκεφτεί... Ρομπότ ναι αυτό είμαι, είμαστε καλοκουρδισμένα ρομπότ που ξυπνάνε, δουλεύουν, πληρώνουν λογαριασμούς, αγχώνονται και ψάχνουν τον έρωτα ως μέσο διαφυγής.... Ψάχνω τον έρωτα και φθείρονται από αυτόν μιας και ο έρωτας φωλιάζει σε ανεξάρτητες καρδιές... Άραγε θα περιμένω, περιμένεις το αύριο για να υπάρξεις... άραγε η βιασύνη θα βιάζει και θα μολύνει καθημερινά αυτό που είσαι... Άραγε η φωνή που κατοικεί μέσα σου θα βρει χαραμάδα ή είναι πολύ καλά θαμμένη; Άραγε ζω, ζεις;

~Φαίη Σουρή~

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου