Χιόνι κάτασπρο. Ήλιος ζεστός .Πράσινο δάσος. Πέτρινο δρομάκι , ξύλινη καλύβα. Ρολόι σταματημένο. Στο πρόσωπο σου χορεύουν οι σκιές από τις φλόγες της φωτιάς στο τζάκι. Γελάς , γελάς σα μικρο παιδί . Μόνο το γέλιο σου στην απόκοσμη τούτη ησυχία ακούγεται και όμως γεμίζει τα πάντα. Όρθια σε χαζεύω και ψάχνω να βρω σημάδι ονείρου. Γυρνάς και με κοιτάς και μοιάζει το πρόσωπο σου πιο φωτεινό . Ίσως φαντάζεται ότι θέλει το μέσα μου. Αλλα για μια μικρή στιγμή την μικρότερη μετρήσιμη χρονική διάρκεια που υπάρχει θα ορκιζόμουν πως φωτίστηκε το βλέμμα σου σαν με αντίκρισες. Σε αυτά τα μάτια βλέπω ψυχές. Τη δική σου , τη δική μου ακόμη και των προγόνων μας. Βλέπω την καταστροφή του κόσμου ίσως και την δική μου . Βλέπω την ομορφιά από το καθετί που έχεις αντικρίσει. Αυτά τα μάτια , που προσθέτουν δυο ακόμη πλανήτες στον γαλαξία μας , έμεινα να κοιτώ. Μια ανάμνηση .Ρολόι σταματημένο. Μια ανάμνηση στη ξύλινη καλύβα με το πέτρινο δρομάκι . Πνιγμένη εκεί στο κάτασπρο χιόνι με το ζεστό ήλιο. Μια ευτυχία που αγγίξαμε και αφήσαμε μέσα σε εκείνο εκεί το πράσινο δάσος.
~Ελπίδα Δημητρίου~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου