Σε τούτη τη ζωή κανείς ποτέ δεν μου μίλησε για ειρηνικούς πολέμους, για ευγενείς αγώνες, για μάχες δίχως αίμα και αιχμαλώτους. Έφτασε όμως μια σπίθα από τα λόγια αυτά να ανάψει και τη δική μου κοιμισμένη φλόγα. Δεν ήθελα πολλά, ήθελα μόνο μερικά λόγια αληθινά για να αισθανθώ μέσα μου ένα τύμπανο να με καθοδηγεί. Όχι δεν καταλάβαινα όλα όσα μου είπε αυτή η φωνή, μα ήξερα πως θέλω να την ακούω γιατί σαν μαγνήτης με ελκύει ο σκοπός της. Αυτή η φωνή μου είπε για τον εσωτερικό πόλεμο που καλείται ο καθένας μας να προβεί, για τις αλυσίδες που σε κρατούν δέσμιο της ύλης και που μόνος του καθένας πρέπει να σφυρηλάτησει σπαθί με αρετές για να τις κόψει και να ελευθερωθεί. Μου μίλησε για τον εγωισμό, το φθόνο, το μίσος που υπάρχουν σε καθέναν από μας και που μόνο ένας καλός πολεμιστής που προπονείται στη γενναιοδωρία, στην αγάπη, στις καλές και δίκαιες πράξεις μπορεί να τις νικήσει και αν ο εγωιστής μιλήσει για ελευθερία, ελεύθερος δεν θα είναι. Ακόμα ακόμα μου είπε πόσο επίπονος είναι αυτός ο αγώνας και διαρκεί όσο και η ζωή σου εδώ, μου είπε ότι τον παράδεισο που ψάχνουμε θα τα βρούμε σε αυτές τις μικρές νίκες με τον εαυτό μας και τέλος μου φώναξε να έρχομαι σε επαφή με όλα όσο θέλω να γίνω, να ταΐζω δηλαδή τις αρετές μου και όχι τους φόβους μου. Και να ξέρετε αν δεν σας το είπαν, να είσαι πολεμιστής της αγάπης δεν είναι εύλογο πράγμα μα είναι ένας σκοπός γνώριμος στον καθέναν από μας, φτάνει να ξυπνήσει η φλόγα του πολέμου.
~Φαίη Σουρή~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου