Νιώθουμε μόνοι και ψάχνουμε κάποιον που νιώθει το ίδιο μόνος, απλά για να καλύψουμε την μοναξιά. Νιώθουμε μισοί και θέλουμε κάποιον που επίσης να νιώθει μισός, φτιάχνοντας μια κοινή ψευδαίσθηση,πως έχουμε ολοκληρωθεί. Τρομαγμένοι, ανασφαλής προς την ζωή, επιζητούμε και άλλους ίδιους ανθρώπους. Άλλες φορές το επιλέγουμε για να έχουμε παρέα στην κακομοιριά μας και άλλες πάλι γιατί μόνο οι πάσχοντες των φόβων μας, μας επιτρέπουν να μιλάμε και ακούνε την μιζέρια μας, και αυτοί πάλι στο βάθος χαίρονται που ακούνε να μιλάς για τη μιζέρια σου τα βάσανα που λες πως σε βρίσκουν. Χαίρονται γιατί νιώθουν τυχεροί που δεν τραβάνε τα ίδια και είναι σε καλύτερη μοίρα. Κρίμα και αυτοί, ακόμα νομίζουν πως μπορεί να υπάρχει πρόοδος εξέλιξη, λες και θα αλλάξει η κατάσταση στην οποία είναι, οταν γελάσουν κρυφά μαζί σου. Μέχρι που κάποια στιγμή η συνείδηση μας ανακαλύπτει, σε κάποιο χρόνο, διαφορετικό για τον καθένα, όσο διαφορετικοί είμαστε και εμείς. πως δεν είμαστε μισοί πάρα μικρά κομμάτια. Εκατομμύρια χιλιάδες μικρά κομμάτια. Και έτσι δεν θα κρυφογελάς, ούτε ανώτερος θα νιώθεις, ακόμα και αν αντικειμενικά είσαι, αν υπάρχει αντικειμενικότητα που σε αφορά. Δεν αποζητάς πλέον ένα άλλο μισό. Ούτε ένα κομμάτι. Την ένωση όλων των κομματιών που δημιουργούν το ένα, αυτό αποζητάς.
~Αγκνες Κ.~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου