Τρίτη 18 Ιουλίου 2017

Δεν έχω πλούτη να σ' αφήσω μα έχω δύο χέρια τσακισμένα απ' τον άνεμο. Χαϊδεψέ τα παιδί μου και ξάφνου χρυσάφι θα γεμίσουν τα χέρια σου.

Δεν έχω σπίτια μήτε αμάξια να σου δώσω, μα έχω δύο μάτια γέρικα με χίλιες ματιές. Σκύψε και δες, κατευθείαν μες την κόρη του ματιού. Κοίτα πως γέμισε το ασκέρι σου ευγλωττία. Κοίτα πως χρωματίστηκε η ίριδα φως.

Δεν έχω συμβουλές να σου πω. Μα έχω δύο χείλη ξηρά και ταλαιπωρημένα. Στάσου να ρθω κοντά σου λίγη σιωπή να σου προσφέρω, να νιώσεις πως είναι η αλήθεια, πόσο άηχη και ωραία δεσπόζει.

Τέλος παιδί μου, δεν έχω τίποτα από αυτόν τον κόσμο για σένα και έχω μάλλον ξεχάσει τα θηρία πως  κάνουν. Μη με ρωτάς, γιατί ζω... ζω... και άφησα ότι μου στερούσε τη ζωή σε έναν κόσμο που τώρα πια η ύπαρξή του μου διαφεύγει.

~Φαίη Σουρή~

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου